Paardrijden in Andalusie
Heuvels, dalen, olijfvelden, kleine stroompjes water waar we dwars doorheen waadden, het had niet mooier kunnen zijn en toen was daar opeens een steile afdaling….
‚“Voeten in de beugels en naar voren steken,‚” beval Richie ons. ‚“Goed achterover leunen, de teugels niet te strak . Laat het verder aan de paarden over. Ze weten wat ze doen.‚”
Met rode wangen van de inspanning volgden we zijn aanwijzingen en zowaar, we kwamen zonder kleerscheuren weer op het vlakke gedeelte terecht.
Het was een prachtige tocht en ja hoor….. weer zere billen en tot mijn grote ergernis scheen A helemaal nergens last van te hebben.
‚“Wacht maar tot morgen,‚” sprak ik verongelijkt. ‚“Dan piep je wel anders.‚”
Het kon hem niets schelen. ‚“Wat mij betreft morgen weer een rit. Het was geweldig!‚”
’s Avonds bij een groot bord tapas tastte hij plots voorzichtig naar z’n billen. ‚“Ik voel het toch wel een beetje,‚”zei hij tot mijn grote geluk.
‚“En morgen is het nog veel erger,‚” antwoordde ik verheugd.
Er is niets aan om in je eentje zadelpijn te hebben.
