Eigenlijk hoor ik helemaal niet thuis in Spanje.
Ik heb niets met kinderen, niets met massale feesten, niets met optochten, klederdrachten en al helemaal niets met hun zo geliefde flamenco.
Ik heb het echt geprobeerd te begrijpen hoor maar, afgezien van het gitaarspel; iedere keer als ik een flamenco zanger hoor of ik ze ergens de flamenco zie dansen, krijg ik een enorme lachstuip.
Heel vervelend en bovendien erg ongepast dus probeer ik het maar een beetje te vermijden.
Die avond liepen we het centrum van Malaga in en vonden een gezellig Spaans barretje waar de beroemde Malaga wijnen getapt werden uit houten vaatjes.
Het leek mij zinvol en bovendien zeer educatief te beginnen met het eerste vaatje, links bovenin en zo de twee rijtjes op m’n gemak af te werken.
We waren nog niet binnen of daar begon het gedonder al. Een gitaar werd tevoorschijn gehaald en de eerste flamenco klanken bereikten m’n oren.
Ja hoor. We zaten in een flamenco café.
Alexander haalde zijn camera tevoorschijn en werd door de uitbater naar voren gewenkt zodat hij het gebeuren toch vooral maar goed kon vastleggen.
Het piepkleine dansvloertje vulde zich in no-time met klappende en dansende mensen en ik? Ik drukte m’n neus zo diep mogelijk in m’n glas en keek een beetje besmuikt de andere kant op.
‚‘Dans met me, meisje’. Het kleine mannetje keek me uitnodigend aan en hield zijn armen naar me uitgespreid. In de verte zag ik Alexander hardop lachen. Rotjong.
Een half uur later zat ik weer veilig op m’n plekje aan de bar en inmiddels beheers ik de eerste stapjes.
Rafa, de internationale vrachtwagenchauffeur bleek een uitstekende leraar te zijn.
Het filmpje krijgen jullie niet te zien.
Nu te koop: Reisgids voor de stad Malaga. KLIK HIER
