Mijn voorliefde voor Valencia kan ik niet goed verklaren.
Malaga, Sevilla, Madrid, Barcelona en Valencia, ze staan in het lijstje 'grootste steden van Spanje' en ik ben blij dat ik ze allemaal heb mogen bekijken.
Malaga? daar wilde ik in de eerste instantie helemaal niet naar toe. Een stad aan de Costa del Sol (tingelingeling), dat kon nooit wat wezen, dacht ik maar wat heb ik me daarin vergist. Malaga is prachtig.
In het oerspaanse Sevilla heb ik m'n ogen uitgekeken. Wat een pracht en praal en wat is de stad mooi onderhouden.
Madrid vond ik een hele relaxte stad en ondanks het feit dat het groot is kreeg ik er al heel snel een "gezellig hier" gevoel bij.
Op Barcelona raakte ik niet uitgekeken. Alles
klopt in deze stad en je kan er je hart ophalen. Strand, kunst, cultuur, gastronomische hoogstandjes, eindeloos winkelen... je zegt het maar en Barcelona voorziet er in.
Viva Valencia
Wat is dat dan toch met Valencia? Zo spectaculair is de stad nu ook weer niet. Sterker nog, ik heb er zelfs een beetje aan moeten wennen.
Volgens mij moet je er de weg weten.
De Ciudad, de pleintjes, het Turiapark, de kathedraal, de andere kant van de rivier met de bijzondere tapasbarretjes, de overdekte markt en het brede zandstrand.......
Ik zou er zo kunnen wonen maar volgens mij heeft mijn voorliefde voor Valencia vooral iets te maken met haar inwoners.
Ik vind de Valencianen aardig en behulpzaam en daar hou ik van.
