Net terug van het boodschappen doen bemerken we dat we niet voldoende hebben meegenomen maar ja. Ga je dat 'hele eind' terug voor een stokbrood en koffie?
Het is snikheet in Andalusië en bovendien bladstil. We kruipen onder de parasol, doen een siësta en al onze bewegingen zijn langzaam en weloverwogen. We zetten geen stap teveel meer.
Nee, morgenochtend gebruiken we onze 'in geval van hoge nood' korreltjeskoffie maar even en ontbijten we met meloen en een gebakken eitje. Ja. Zo kan het best.
In 'ons' dorpje Sayalonga drinken we koffie met Jos, een Nederlandse makelaar die hier al jaren woont en het klappen van de zweep kent. We horen zijn smeuïge verhalen aan, vertellen van onze plannen en knopen zijn adviezen goed in de oren. ¬†De koffie op het schaduwrijke terras bij Pepe wordt verruild voor een koel biertje en we bestellen piepkleine visfilets met gehakte knoflook, drijvend in de olijfolie.
Inmiddels weer aangeland op onze berg is het onwerkelijk stil. De 'krekels' houden hun gemak, de vervelende keffertjes in het dal laten niets van zich horen en ook onze buurtjes, die toch echt wel van een luidruchtig gesprek houden, horen we niet.  Stilte. Rust en nu, tegen tienen koelt het af.
Alexander kookt en ik zit hier helemaal 'in m'n element' te zijn.
Niet dat ik ook maar een barst snap van het feit dat ik dit lome leventje zo lekker vind maar het is wél zo.
