'Zorg dat je om kwart voor acht bij de Mercado de San Miguel bent', sms-te Rafa en vanzelfsprekend zaten we keurig op tijd op onze nieuwe Madrileense vrienden te wachten. Een klein uurtje later waren zij er ook en zo werkt dat dus. De mannen hadden zelfs hun vrouwen en een kindje van twee jaar oud meegenomen.
Ze namen ons mee de overdekte en razendspannende 'Mercado' in, zochten een lange statafel uit en daar begon het feest.
Vanaf je tafel loop je naar de tientalen kraampjes met ieder een eigen specialiteit en je bestelt.
Ik geloof dat we aan het eind van de avond alle kraampjes wel zo'n beetje gehad hadden. Meer dan voldaan, namen we nog een afzakkertje op het terras en toen werd het bedtijd voor ons allemaal. Wát een avond. Wát een heerlijke mensen.
Nadat we de volgende dag zestig euro hadden betaald aan de parkeermeneer, konden we Madrid met een gerust hart verlaten en reden door naar Castilië la Mancha, het land van Don Quichot, windmolens en oude steden.
Toledo zou het worden en je weet gewoon niet waar je het eerst en laatst moet kijken. Wat een schoonheid en grandeur.
Het is maar goed dat we niet meer met fotorolletjes werken want anders waren we nu arm geweest.
Op iedere hoek werd het statief weer opgezet en in de brandende zon maakte Alexander de ene na de andere opname.
Het is me wel wat hoor jongens. We krijgen bijna geen tijd om alle indrukken te verwerken en we hopen maar dat we steeds de juiste keuzes blijven maken. Tot nu toe zijn we happy.
De liefste hosteleigenaresse die ik ooit heb meegemaakt heeft ons voorzien van tientallen tips en inmiddels weten we ook wat we hier vanavond gaan eten.
'Carcamusas' gaan het worden. Kleine porties pikant vlees met tomaten. De specialiteit van Toledo.
Komt goed uit. Ik kan wel een paard op. Al dat geklim hier maakt hongerig.
Morgen door naar Extremadura en daar blijven we drie hele dagen.
Meer informatie vind je onder de links.
