Afgezien van aanstaande zaterdagavond is mijn agenda voor de komende week helemaal blanco.
Wow. Dat is me in tijden niet meer overkomen.
'Lekker veel tijd doorbrengen met mijn grote grijze geitenbreier', dacht ik verheugd maar was voor het gemak vergeten dat er nog een paar DJ klussen voor hem staan en bovendien neemt hij deze week de honneurs waar voor een vriendin die de trotse eigenaresse is van ons favoriete kroegje.
Mijn man, website-bouwer, mede-B&B eigenaar, boekhouder, DJ en part-time barman heeft het er maar druk mee. Ik zal deze week maar eens extra lief voor hem zijn.
Nu werk ik altijd ver in het vooruit en constateer een beetje geschrokken dat ik opeens tijd voor mezelf heb. Alles is gedaan. Er is gepoetst, geboend, gewassen en gestreken. Teksten zijn aangeleverd, de vloer staat in de was, de ramen glimmen en zelfs ons tuintje staat er weelderig groen bij.
Ik hoef even niets meer. Helemaal niets. Hoe is het mogelijk. Alleen de wissels voor de B&B deze week en een uitnodiging voor een heel plezierig etentje voor zondag staan verder in de planning.
Ik kijk het voor de zekerheid nog eens na maar het klopt als een bus. Vrij... Ik heb hele volle vrije dagen tot m'n beschikking!
Jee, wat nu? Leren 'niets doen' staat al jaren hoog op mijn verlanglijstje. 
De kunst van het niets doen... Hoe ging dat ook alweer? 
'Ledigheid is des duivels oorkussen.' Ik heb het echt niet met mijn opvoeding meegekregen hoor maar de uitdrukking past bij me. Ik ben een werker. Een zwoeger, indien gewenst of nodig.
Morgen maar eens naar de bieb. Eens zien of er boeken bestaan die me iets meer vertellen kunnen over de schone kunst van het 'dolce far niente'.
Ik heb nu toch de tijd.
