Naar Spanje?
Vier jaar geleden moest ik er nog niet aan denken. Je kon me bijna overal mee naartoe nemen maar Spanje? Nee hoor. Dat liet ik graag aan een ander over.
Ik associeerde het land met overvolle stranden, rood verbrande lijven, friet van Piet en meer van dat naars.
Het was Alexander die me overhaalde eens een kijkje te gaan nemen in Andalusië en pas na veel gemopper stemde ik uiteindelijk in.
Spanje. Bah. Kan nooit wat zijn.
Wat heb ik me ongelofelijk vergist want wat een schitterend, ruw en aards land bleek het te zijn.
Spanje is ECHT. Anders kan ik het niet omschrijven en inmiddels ben ik helemaal om en tot over m'n oren verliefd.
Jammer dat er nog zoveel mensen zijn die, net zoals ik toentertijd, denken dat het land niet meer te bieden heeft dan alleen maar stranden en massatoerisme.
Ik ben dolgelukkig dat ik inmiddels beter weet en ga er in de toekomst alles aan doen het bloedmooie Spanje weer op de
kaart te zetten. Spanje, maar dan anders!
Als het aan Alexander had gelegen hadden we er al lang gewoond. Ik was de grote spelbreker maar..... wat in het vat zit verzuurt niet. Let maar eens op.
Ik kijk naar buiten. Het ziet er weer Nederlands grijs uit en dat gaat nog wel even duren. Niks mis mee hoor. Kaarsjes aan, stamppotten op tafel. Je moet wel zelf de slingers ophangen, natuurlijk.
Maar ik mis het Mediterrane leven wel.
Vaker dan ooit tevoren dwalen m'n gedachten af en zit ik opeens op een terrasje. De zon schijnt en ik ruik de geur van jasmijn weer.
Puur geluk.
